گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: روز 16 اسفندماه سالگرد درگذشت هنرمند متعهد سینمای دفاع مقدس، رسول ملاقلی پور بود که در سال 1385 سینمای ایران را تنها گذاشت. هنرمندی که از جنس عشق بود و شور شیدایی را در کلام و آثارش جاری می ساخت و مهم ترین آثار سینمای دفاع مقدس از جمله فیلم «نجات یافتگان» را باید از آن او دانست.
در همین روز در کنار فرزند این هنرمند متعهد نشستم که در صراحت کلام و شجاعت رفتار هم دوش پدر می باشد اما در مسیر فیلمسازی به شکلی مستقل و بدون استفاده از نام پدر در طی مسیری دشوار به امروزی رسید که فیلم پُرمخاطبی مانند «قندون جهیزیه» از آن درآمد. اثری که چندی است وارد شبکه نمایش خانگی شده و بسیار مورد توجه مخاطبان قرار گرفت.
علی در روزگاری که خیلی از اهالی رسانه و سینما به مدد پدر خود به جایگاهی رسیدند، نخواست متصل به جایگاه پدرش شود و با همتی والا گام های صعود را خود به تنهایی پیمود. علی ملاقلی پور در درباره نخستین سابقه خود گفت: فیلم قندون جهیزیه را با نگاهی به همه نوع طیف جامعه و برای همه سنین ساختم و برایم بسیار مهم بود تا همه نوع قشر و سنی بتوانند با فیلم من ارتباط برقرار کنند و شکر خدا در پرسش هایی که داشتم به این نتیجه رسیدم. چند وقت پیش یکی از دوستان می گفت که نسخه ای از فیلم را در خانه دیده و از دختربچه تا سن بالای خانواده از فیلم خوش شان آمد و این برایم خیلی مهم است.»
کارگردان فیلم «قندون جهیزیه» درباره توجه فیلمساز به وضعیت مردم سرزمین خود گفت: « به نظرم سینماگر باید به همه ابعاد جامعه خود و احوال آن ها آگاه باشد و به دانش روز احاطه داشته باشد و واقعا فیلمسازی مساله سخت و مهمی است. گاهی فکر می کنم واقعا اثری که باید برای مخاطب داشته باشم تا چه میزان خواهد بود و من باید در آن دنیا برای نگاهی که با اثر خود برای افراد شکل دادم پاسخگو باشم.»
علی ملاقلی پور که خاطرات بسیاری با مرحوم پدر داشته و او را فردی دغدغه مند در سینما می داند، درباره نگرش فیلمساز نسبت به اثری که تحویل جامعه می دهد، افزود: « رسول ملاقلی پور شخصی است که نیاز است درباره اش بسیار تحقیق شود، چرا که شناخت او بسیار سخت است و پدر همیشه دنبال تغییر و بهتر شدن بود. به نظرم فیلمساز باید از موارد مختلف جامعه خود آگاه باشد، حتی مثالی درباره موسیقی می زنم که هنرمند لازم است از مداحی تا آثار جوان پسند موسیقی را دنبال کند و یکی از معضلات برخی از هنرمندان ما فاصله ای است که با جامعه خود دارند.»
